یکی از جلوههای آفرینش هنری در کتاب تاریخ بیهقی در حوزه واژگان اتفاق میافتد. بیهقی با بهرهگیری از استعداد خود و تسلطی که بر فنّ دبیری و اصول و قواعد حاکم بر زبان فارسی دارد، زوایای ناشناختهای از ظرفیتهای هنری واژههای زبان فارسی را به نمایش میگذارد. «فرو گرفتن» از جمله واژههایی است که بیهقی غیر از معانی گوناگون آن که مورد استفاده دیگران هم بوده، از ظرفیتهای هنریاش نیز بهره گرفته است. مشهورترین نمونه این بهرهگیری در ابتدای داستانِ بر دار کردن حسنک وزیر، مجال ظهور یافته است. با دقت در صحنهپردازی بیهقی، کنایی بودن مفهوم این واژه را در خواهیم یافت.