وقتی ایران ناچار شود به راههای دیگری جهت حل تنشهای آبی با طالبان روی آورد، بدون تردید به همان میزان به سمت تنبیه طالبان نیز به شکل هایِ دیگری پیش خواهد رفت. به عنوان مثال ممکن است که استفاده افغانستان از دریاهای آزاد از طریق خاک ایران که به عنوان یک امتیاز به افغانستان داده شده، از بین برود و یا ممکن است در حوزههای اقتصادی، تجاری، سیاسی و حتی امنیتی، همکاریهای لازم با طالبان صورت نگیرد. هر کدام از این گزینهها به اندازه کافی، برای طالبان دردسرساز و تنبیهکننده هستند
همه قطعات پازل برای یک انفجار بزرگ در خاورمیانه آماده است: یک دولت اسرائیل که مصمم به پایان دادن به حضور حماس در غزه است. محور مقاومتی که تقریباً به طور قطع از لبنان و سوریه برای حفظ توان بازدارندگی خود و همچنین حفاظت از حماس که به یک سرمایه سیاسی-نظامی اصلی ایران در منطقه تبدیل شده است، مداخله خواهد کرد. ایالات متحده ای که مصمم است به هر قیمتی از اسرائیل دفاع کند.
شرایط فعلی بسیار مبهم است. اقدامات ایالات متحده در عراق، دریای سرخ و لبنان، احتمال گسترش جنگ را به همراه دارد، اما این که فعلا از سوی طرفین و به ویژه ایران، شاهد رعایت جوانب احتیاط هستیم، نکته مهمی است. چون اگر احتیاط سیاسی رعایت نمیشد، شاید شاهد جنگی گسترده بودیم. در حال حاضر، ایران در حال تحمل ضرباتی است که در سوریه یا سایر نقاط منطقه، علیه نیروهایش انجام میشود، اما واکنشهای آشکار نشان نمیدهد.
این نگرانی وجود داشته که با توجه به روشی که اسرائیل، کارزار زمینِ سوخته خود را در غزه به پیش می برد، درگیری گسترده تری...
چرا ایران وارد جنگ با اسرائیل نمی شود؛ این سوالی است که شاید در ذهن بسیاری وجود دارد و به دنبال پاسخی منطقی برای آن هستند. در ادامه یادداشتی از عماد آبشناس که به تازگی خبرگزاری اسپوتنیک منتشر کرده پیرامون همین موضوع می آید.
رایگان ثبت نام کنید و اولین نفری باشید که از پست های جدید مطلع می شوید.