امیرحسین ماحوزی، دانشآموختۀ مقطع دکترای زبان و ادبیات فارسی و مولاناپژوه در نشستی به مناسبت سالروز درگذشت مولوی گفت: ستون اندیشۀ مولوی این است که از یک «من» خارج شود و به «من» بالاتر برسد. شامگاه جمعه، 1 دی 1402 در هاوس «گفتارها» در شبکۀ اجتماعی کلابهاوس، به مناسبت هفتصد و پنجاهمین سالروز درگذشت مولانا، نشستی با عنوان «مولانا و مفهوم "من"» با سخنرانی امیرحسین ماحوزی، دانشآموختۀ مقطع دکترای زبان و ادبیات فارسی و مولاناپژوه، برگزار شد. در ابتدای این نشست، مجید تفرشی، مالک و مؤسس هاوس گفتارها با اشاره به اهمیت مولانا و مولاناپژوهی گفت: مسئلۀ مولانا یک بحث چندوجهی است. جایگاه مولوی در ادبیات، چه نثر و چه نظم، جایگاه ویژهای است. مکتب فکری و گذشتگان او که بر وی تأثیر گذاشتند و تأثیرگذاری خود مولوی بر آیندگان خیلی مهم و غیرقابل انکار است. در مسئلۀ «ایران بزرگ» و محیط پیرامونی فرهنگ و ادبی ایران، مولانا یک وجه مشترک بین همۀ اقوام فارسیزبان است. علاوه بر اینها در سالهای اخیر، مولانا در غرب بازکشف شده است و تبدیل به یکی از نمادهای ایران و ایرانشناسی گشته است. همچنین باید توجه داشت که با وجود تعداد زیادی از مولاناپژوهان، نباید تصور کرد باب مولاناپژوهی بسته شده و حرفی برای گفتن باقی نمانده است؛ بلکه با انتشار آثار جدید در موضوع مولانا ما میفهمیم هنوز ابعاد ناشناخته در مورد او وجود دارد. آقای ماحوزی هم بجز اینکه خودشان یکی از اساتید و محققان برجستۀ این رشته هستند، از حیث خانوادگی نیز میراثی از یک خانوادۀ ادیب و ادبپژوه دارند که عامل مشدده در اهمیت و بزرگی کار ایشان است.
یک فرض اشتباه در مورد عرفا مبنی بر این است که اینان از جامعه دور بودند؛ در حالی که مولودی برای جامعه و مردم برنامه داشته و اینها را نباید نادیده گرفت. جامعه با عرفان ایرانی قرنها زندگی کرده و جوامع آباد بر اساس مکاتب ایجاد شده ساخته است. در زمان اوج عرفان فلسفه هم در اوج بوده است.
رایگان ثبت نام کنید و اولین نفری باشید که از پست های جدید مطلع می شوید.