دل بستن به دنیا و همیشگی پنداشتن عمر دنیوی، از مهم ترین عوامل گناه و دوری از سعادت و کمال در انسان است. توجه به ناپایداری دنیا و فرا رسیدن اجل و مرگ عامل بندگی است. در متون دینی، «مرگ»، بزرگ ترین پند است. مرگ و میرها و فقدان عزیزان و هجران دوستان و بستگان، نشانه آن است که هیچ کس در این دنیا ماندگار نیست و دیر یا زود، اجل فرا خواهد رسید و لباس حیات را از تن ما بیرون خواهند کشید و جامه مرگ و لباس آخرت را بر ما خواهند پوشاند. در اینجا گزیده ای از اشعار اجل، مرگ و منزل آخرت از نظر می گذرد.