خداوند در قرآن، از انسانهایی یاد میکند که وقتی به آسمانها مینگرند، با خود میاندیشند که خداوند، اینها را بیهوده خلق نکرده است. عظمت و شکوه خلقت، علاوه بر آن که بر وجود خالقی توانا دلالت میکند، نشاندهنده اهداف و انگیزههایی بزرگ در پسِ این پردههای رنگارنگ است. ذهن توحیدی، با هر بار نظاره در جلوههای طبیعت، به چرایی این دستگاه عظیم میاندیشد و نقش و مسئولیت خویش را به عنوان خلیفه خداوند در زمین، با خود مرور میکند. او نمیتواند بپذیرد این خلقت عظیم با این نظم کامل، بدون هدفْ به وجود آمده باشد.